Özet:
Klinigimizde diz medial kompartman osteoartriti nedeni ile yüksek tibial osteotomi uygulanmıs olan hastalarda, medial açık kama osteotomisi (MAKO) ve retrotüberkül osteotomisi (RTO) tekniklerini radyolojik ve klinik sonuçlar yönünden degerlendirmek istedik Hastalar ve Yöntem: Yüksek tibial osteotomi uygulanan 97 dizin 43 tanesi çalısmaya alındı. 43 dizin 27 `sine medial açık kama osteotomisi (ortalama yas 55) ve 16' sınada retrotüberkül osteotomisi (ortalama yas 57) uygulandı. Ortalama takip süresi MAKO grubunda 40,6 ay (9 - 68 ay), RTO grubunda ise 14 aydı (7 - 27 ay). Radyolojik olarak femorotibial açı, kalça - diz - ayakbilegi açısı, femoral kondil - tibial plato açısı, femoral kondil - femoral saft açısı, tibial plato - tibial saft açısı, tibial egim açıları (anterior tibial korteks, tibial anatomik aks, posterior tibial korteks referans çizgilerine göre) ve patellar indeks oranları (Insall - Salvati, Blackburne - Peel, Caton indeks) ölçüldü. Osteoartritin derecesi artroskopik olarak Outerbridge yöntemi, radyolojik olarak da Ahlback yöntemi ile degerlendirildi. Klinik degerlendirme HSS (Hospital for Special Surgery) ve SF-36 (Short Form-36) skorlama sistemleri kullanılarak yapıldı. Bulgular: MAKO grubunda patellar indeks oranlarında belirgin derecede azalma mevcutken, RTO grubunda istatistiksel olarak anlamlı bir degisim izlenmedi. Tibial egim incelendiginde MAKO grubunda istatistiksel olarak anlamlı bir artıs mevcutken, RTO grubunda degisim görülmedi. Femorotibial açı degerlerindeki degisim için her iki gruptaki sonuçlar arasında anlamlı farklılık yoktu. HSS ve SF-36 skorlarındaki artıslar her iki grup içinde anlamlıydı. BMI ve yas parametrelerinin korreksiyon kaybında etkili olabilecegini gördük. Sonuç: Retrotüberkül osteotomi tekniginin patellofemoral sorunları olan ve ileri derecede düzeltme gereken olgularda tercih edilebilecek bir yöntem oldugunu düsünmekteyiz.
