Abstract:
Genetik sanat, DNA’yı içeren sanattır. Sanatta genetik, uzun bir süre önce daha çok bir fotoğrafçı olarak bilinen Edward Steichen’ın, 1936’da MoMA’da hibrit delfinyum çiçeklerini sergilemesi ile varlığını göstermesine rağmen, son yirmi yıldır daha çok ilgi görmektedir. Günümüzde bilgisayarın hızı, veri depolamadaki iyileştirmeler, çizim programlarındaki çeşitlilik, dijital araçlarda maliyetin azalması gibi nedenler teknolojiye ve biyoteknolojiye yakınlığı arttırmanın yanı sıra bilimsel keşiflere duyulan merak, bilimsel uygulamaları estetik geleneği içinde yorumlama isteği, sanat ve bilimi aynı paydada buluşturuyor. Vücudun genetiğinden ve genetik üzerine yapılan araştırmalardan etkilenen bazı sanatçılar, genetiğe yönelik otoradyograflar ve kromozomlar gibi görsel imgeler ve işaretleri kullanırlar. Sanatçılar bazen DNA’nın bilinen formundan etkilenirken; bazen bir kişinin genetik kodları ve oranı türe özgü olan; A (adenin), T (timin) , G (guanin), C (sitozin)’in harflerinin sembolik olarak gösterilmesi ile yaratım sürecine girmektedirler. Çoğunlukla ten üzerine odaklanan sanat için, bedenin içyapısı, soyut dünyası sanatsal açıdan oldukça verimlidir. Betimsel tarama modelli olan bu araştırmada genetiğin çağdaş sanattaki yeri, DNA’ya odaklanan bazı sanatçıların yapıtları ışığında değerlendirilmiştir.
