Özet:
Öz
Bağlama, ulusal ölçekte hem yayıldığı alan hem de yöreden-yöreye geliştirdiği farklı icra dinamikleriyle Türk halk çalgıları arasında ayrı bir öneme sahiptir. Geçmiş dönemlerde genellikle ustadan-çırağa veya kulaktan-kulağa aktarılarak varlığını sürdüren bağlama, günümüzde müzik eğitimi verilen kurumlarda etkin bir şekilde yer almasıyla birlikte icra dinamikleri açısından daha da gelişmektedir. Bağlamanın bilimsel platforma taşınmasıyla birlikte, hem icra dinamikleri hem de terminolojisine yönelik birçok bilimsel çalışma yapılmış ve sonuç olarak birbirinden birçok açıdan farklılıklar gösteren eğitim/öğretim materyalleri ortaya çıkmıştır. Bu araştırmanın ilk aşamasında; bağlama öğretiminde kullanılan pozisyonlardaki (parmak baskıları) işaretlendirme yöntemlerinin belirlenmesi, ikinci aşamasında ise konuya yönelik yeni bir işaretlendirme yöntemi önerisi sunmak amaçlanmıştır. Araştırma doğrultusunda bağlama öğretimine yönelik hazırlanmış -ulaşılabilen- on adet metot incelenmiş ve bu metotlardaki pozisyonlandırma yöntemlerinin ne şekilde olduğu belirlenerek çeşitli açılardan yorumlanmıştır. İncelenen metotlardaki pozisyonlandırma yöntemlerinin birbirlerinden farklılıklar gösterdiği, ulusal ölçekte tam anlamıyla standart bir model oluşturulamadığı ve bu durumun bağlama öğretiminde çeşitli aksaklıklar ortaya çıkardığı sonuçlarına ulaşılmış ardından konuya yönelik yenilikçi bir işaretlendirme yöntemi önerisi sunulmuştur.
