Özet:
Tanımlayıcı türde olan bu çalışma Mart-Nisan 2018 tarihleri arasında Türkiye’nin kuzeydoğusunda bulunan bir ildeki üniversitenin sağlık hizmetleri meslek yüksekokulundan 187 öğrenci katılımı ile gerçekleşmiştir. Öğrencilerin %43.8’ i ise uygulamaları akademisyen hoca ile gerçekleştiremediklerini, %21.5 i kendi görevinin dışında kullanıldığını ifade etmişlerdir. Öğrencilerin %58.3’ ü çalışanların uygulama becerilerini öğrenmelerinde destek olduklarını belirtmiştir. Öğrencilerin %54.5’ i formalarını değiştirmek için bir oda bulmalarına rağmen ilk ve acil yardım programı öğrencilerinin %42.6’ sı bir oda bulamadıklarını ifade etmiştir (p<0.05). Araştırmaya katılanların %57.2’ si uygulama yerinde eşyalarını bırakabilmek için yer bulabilmektedir. Fakat Ameliyathane Hizmetleri öğrencilerinin %41.7’ si eşyalarını bırakabilmek için yer bulamamaktadır (p<0.05). Öğrencilerin çoğu %49.2’ si öğle yemeklerinin uygulama birimi tarafından karşılandığını söylemesine rağmen İlk ve Acil Yardım programı öğrencilerinin %36.8’ i bunun tam tersini ifade etmiştir (p<0.05). Çalışma grubunun %48.6’ sı uygulamada kişi başına yeterli uygulama becerisi düştüğünü söylerken İlk ve Acil Yardım programı öğrencilerinin %44.1’lik kısmı yeterli uygulama becerisi düşmediğini söylemiştir (p<0.05). Sonuç olarak klinik uygulamalar sırasında öğrencilerin yanında, çoğunlukla servis hemşirelerinin ve arkadaşlarının olduğu, okulda alınan teorik bilgilerin kliniklerde uygulanabildiğini, uygulama hocalarının uygulama sorunlarını çözebildiğini ancak uygulamaları çoğunlukla hocalarıyla gerçekleştiremediklerini, bazılarının görevi dışında kullanıldığı ve sorunların bölümlere göre farklılık gösterdiği belirlenmiştir.
