Amaç: Bu çalışmada, perforasyon tamirinde kullanılan kalsiyum hidroksit ve biyoseramiklerin fiber postların push-out bağlanma dayanımı testiyle değerlendirilmesi amaçlanmıştır. Materyal ve Metot: Çalışmada 106 adet çekilmiş tek köklü insan mandibular premolar dişi kullanıldı. Kök kanal preparasyonu döner eğe sistemi ile yapıldı. Dişlerin orta üçlülerinde 2 mm çapında kök kanallarını da içeren yapay perforasyonlar oluşturuldu. Örnekler rastgele 2 ana deney grubu ve farklı biyoseramik simanların uygulandığı gruplar (n =11) ve kontrol grubu (n = 9) olmak üzere 5 alt gruba ayrıldı. Bir ana deney grubuna 1 hafta kalsiyum hidroksit uygulandı. Kök kanal dolgusu güta perka ve AH plus kanal patı kullanılarak soğuk lateral kondensasyon tekniği ile tamamlandı. Alt gruplar MTA, Biodentine, Bioaggregate ve Endosequence kök tamir materyali kullanılarak tamir edildi. Simanlar yerleştirildikten 24 saat sonra dişlere fiber post uygulandı. Soğuk şeffaf akriliğe gömülen dişlerin perforasyon bölgesinin apikal ve koronalinden 2 mm kalınlındığında kesitler alındı ve push-out testi uygulandı. Kırık tiplerini belirlemek için numuneler dijital mikroskopla 40X büyütmede incelendi. Bulgular: Bağlanma dayanımı MPa cinsinden hesaplandı. İstatistiksel analiz kalsiyum hidroksitin fiber postların bağlanma dayanımına etkisinin olmadığını gösterdi. Perforasyon tamir materyalleri karşılaştırıldığında kalsiyum hidroksit uygulanan grupta Biodentine ve her iki grupta Bioaggregate'ın diğer materyallere kıyasla bağlanma dayanımını düşürdüğü gözlemlendi (p<0,05). Başarısızlık tipleri karşılaştırıldığında en sık gözlenen başarısızlık tipi dentin ile rezin siman arasında oluşan adeziv başarısızlık oldu (%38,16). Sonuçlar: Farklı perforasyon tamir materyallerinin kullanımının fiber postların bağlanma dayanımını etkilediği gözlemlenmiştir. Bu durum göz önüne alınarak fiber post uygulanacak dişlerde perforasyon tamir materyalinin seçiminin vakaya uygun yapılması önerilir.
Aim: This study aimed to evaluate the effect of calcium hydroxide and bioceramics used in perforation repair on the bonding strength of fiber posts via a push-out test. Materials and Methods: This study used 106 extracted single-rooted human mandibular premolar teeth. Root canal preparations were performed with a rotary file system and perforations were created in the middle third of each tooth. The samples were randomized into two main experimental groups, one with calcium hydroxide and one without. Each group had four subgroups in which different bioceramic cements were applied (n = 11) and a control group (n = 9). The root canals perforations were repaired using MTA, Biodentine, Bioaggregate, and Endosequence BC root repair material. A fiber post was applied to each tooth and a push-out test was performed. The samples were examined at 40× magnification with a digital microscope in order to identify fracture type. Results: Bonding strength was calculated in MPa. A statistical analysis showed that the calcium hydroxide had no effect on the bonding strength of the fiber posts. A comparison of the perforation repair materials revealed that Biodentine in the calcium hydroxide group and Bioaggregate in both groups decreased the bonding strength compared to the other materials (P < 0.05). The most common failure type was adhesive failure between the dentin and resin cement (38.16%). Conclusion: The use of different perforation repair materials can affect the bonding strength of fiber posts. Therefore, the choice of perforation repair material should be made on an individual basis.
