Özet:
Öz:İslamcılık,19.yy'den itibaren varlık göstermeye başlamış ve dünyada Arap Yarımadasında Müslüman Kardeşler, Hint alt kıtasında Cemaat-i İslami ve Anadolu İslamcılığı olmak üzere üç ana kol üzerinden biçimlenmiştir. İlk kez Osmanlı İslamcıları ile görünürlük kazanan Anadolu İslamcılığı, Cumhuriyetin ilanıyla bir dönem perde arkasında faaliyet gösterirken, 1969 yılında Necmettin Erbakan'ın Konya'dan bağımsız milletvekili olması ve Milli Görüş'üteşkilatlandırmaya başlamasıyla resmileşmiştir. Türkiye'de faaliyet gösteren pek çok İslamcı yapıdan farklı olarak Milli Görüş'ün en önemli özelliği, toplumsal şiddet olaylarının en yoğun olduğu zamanlara ya da İran devrimi ile birlikte aktivistleşen İslamcı gündeme rağmen, hiçbir dönem şiddete bulaşmaması ve demokratik sistem içinde kalarak iktidara gelebilmiş olmasıdır. Dört partisinin (Milli Nizam, Milli Selamet, Refah, Fazilet Partileri) kapatılmış olması karşısında da tavrını değiştirmeyen Milli Görüş, bütün İslamcı yapılar içerisinde önemli ve ayrıcalıklı bir laboratuvar olma özelliği taşımaktadır. Bu çalışmada dini radikalizmin kuramsal çerçevesinden yola çıkılarak ortaya konulan temel iddia; İslami siyasal perspektifin doğru yönlendirildiği takdirde, radikalizm üretmeyeceği ve örnek olarak da Milli Görüş'ün radikalleşmemesinin altında yatan nedenler dört ana başlıkta incelenecektir: Türkiye'nin özgün koşullarından kaynaklanan nedenler, liderlik faktörü ve İslam'ı algılama biçimi, teşkilatlanma ve son olarak Milli Görüş'ün ideolojik verileri. Çalışma kapsamında bu dört temel noktadan hareketle, Milli Görüş'ün diğer İslamcı/İslami yapılardan ayrıldığı noktalar ortaya konularak dini radikalizmin engellenmesine yönelik nesnel çıktıların sağlanması amaçlanmaktadır
