Sancar, BahadırÇetı?ner, Yunus2024-08-112024-08-112024https://tez.yok.gov.tr/UlusalTezMerkezi/TezGoster?key=KMB79M3N7zK1UR2WYeRgQpZjQw5a3T0BtjZWyg4SjdanaU9UTwe4c3YK8B6Qo8ZVhttps://hdl.handle.net/11616/104791Mandibulanın marjinal rezeksiyon(MMR)'u, bir dizi malign ve benign lezyonun tedavisinde kullanımı kanıtlanmış bir mandibulektomi tekniğidir. MMR sonrası, mandibula kırığı çözülmemiş bir sorun olmaya devam etmektedir. Kırık oluşum mekanizmasının değerlendirildiği bir çok çalışma yapılmıştır. Bu çalışmanın amacı, travmalar karşısında marjinal mandibulektomi boyutunun mandibular kırılmaya karşı direncini ölçmek, bu tekniğin kullanımını geliştirmek ve profilaktik internal fiksasyon veya greftleme uygulaması için bir eşik oluşturmaktır. Sonlu elemanlar analizi yöntemini kullanılarak bilgisayar ortamında üç boyutlu olarak 13 farklı mandibula modeli oluşturulmuştur. Bu modellerin meziodistal çapları sabit ancak vertikal olarak 5 mm artacak şekilde MMR'lar yapıldı. Bu rezeksiyonlar meziodistal sınırı simfizde her iki 1. premolar dişin mezialleri arasında, korpusta ise sağ 1. küçük azı dişin distali ve sağ 2. Molar dişin distali arasında olacak şekilde uygulandı. Simfizde 7 adet, korpusta 6 adet olacak şekilde marjinal rezeksiyon yapıldı. Mandibulanın simfiz bölgesine dik bir şekilde 1000 N'luk kuvvet uygulandı. Çalışmada von Mises, maksimum principal ve minimum principal stres değerlerine bakılarak değerlendirmeler yapıldı. Çalışmanın sonucunda simfizde son 4 modelde ve korpusta son 4 modelde oluşan stresler kırık oluşma potansiyeline sahip olduğu görüldü. Rezidüel yükseklik ve travma kuvveti patolojik kırık önlenmesi için kritik faktörlerdir. Travma karşısında dayanabilecek minimum kemik miktarı simfiz bölgesinde yapılan rezeksiyon için 18 mm ve daha az, korpus bölgesinde yapılan rezeksiyon içinde 17 mm ve daha az kemik yüksekliği kaldığında kırık meydana gelebileceği görüldü. MMR sonrası kalan kemik yüksekliği belirtilen değerlerden yüksek değilse, kırık oluşumunu engellemek için proflaktik olarak internal fiksasyon veya kemik greftlemesi düşünülmelidir.Marginal resection of the mandible (MMR) is a proven mandibulectomy technique for the treatment of a range of malignant and benign lesions. After MMR, mandibular fracture remains an unsolved problem. Many studies have been conducted to evaluate the mechanism of fracture formation. The aim of this study was to quantify the resistance of the marginal mandibulectomy size to mandibular fracture in the face of trauma, to improve the use of this technique and to establish a threshold for prophylactic internal fixation or grafting. Using the finite element analysis method, 13 different mandibular models were created in three-dimensional computerized models. MMRs were performed so that the mesiodistal diameters of these models were constant but increased vertically by 5 mm. These resections were performed with the mesiodistal border between the mesials of both 1st premolars in the symphysis and between the distal part of the right 1st premolar and the distal part of the right 2nd molar in the corpus. Marginal resections were performed: 7 in the symphysis and 6 in the corpus. A force of 1000 N was applied perpendicular to the symphysis of the mandible. In the study, von Mises, maximum principal and minimum principal stress values were evaluated. As a result of the study, the stresses in the last 4 models in the symphysis and the last 4 models in the corpus were found to have the potential for fracture. Residual height and trauma force are critical factors for pathologic fracture prevention. The minimum amount of bone that can withstand trauma was 18 mm or less for resection in the symphysis and 17 mm or less for resection in the corpus. If the remaining bone height after MMR is not higher than these values, internal fixation or bone grafting should be considered prophylactically to prevent fracture.trinfo:eu-repo/semantics/openAccessDiş HekimliğiDentistrySpecialist Thesis1165865713