Perkütan temas yaşayan sağlık personelinin değerlendirilmesi; sekiz yıllık veri analizi

Abstract

Amaç: Kesici delici

alet yaralanmaları sağlık çalışanları için önemli bir problemdir. Bu çalışmada hastanemizde sekiz yıl içinde oluşan perkütan yaralanmaların retrospektif yıllara göre dağılımının irdelenmesi amaçlanmıştır.

Gereç ve Yöntemler: Hastanemizde 2006-2013 yılları arasında oluşan perkütan yaralanma olayları retrospektif incelenmiştir.

Bulgular: Sekiz yıllık dönemde 144 personelde perkütanöz yaralanma kaydedilmiştir. Bunların %44’ü (63 kişi) temizlik çalışanı, %17’si (25) hemşire, %12’si (17) tıp öğrencisi, %12’si (17) hasta bakıcı, %6’sı (9) öğrenci hemşire, %5’i (7) teknisyen ve %4’ü (6) doktordur. Perkütan yaralanmaların 126’sı (%87) iğne batması, 11’i (%8) bistürü kesisi, 7’si (%5) mukozal temas (göze sıçrama) şeklinde gerçekleşmiştir. Yıllar içerisinde toplam yaralanma olaylarında ve temizlik çalışanı, hasta bakıcı ve hemşire yaralanmalarında anlamlı düşüş olduğu görülmüştür (p<0.001).

Sonuç: Sekiz yıl içerisinde sağlık çalışanlarında perkütan yaralanma olaylarının anlamlı olarak azaldığı saptanmıştır. Hastanemizde Sağlık çalışanlarına eğitimlerin düzenli verilmesi ve geri bildirimlerin takip edilmesi planlanmıştır.

Objective: The sharp object injuries constitute an important problem for the healthcare staff. The aim of this study is to retrospectively evaluate percutaneous injuries in Inönü University, Faculty of Medicine in the last eight years.

Materials and Methods: Percutaneous injuries that occurred in our hospital between 2006 and 2013 were evaluated respectively..

Results: 144 percutaneous injuries recorded during the last eight years were included in the study. The rates of exposure were found to be 44% (63) for cleaning personnel, 17% (25) for nurses, 12% (17) for medical students, 12% (17) ancillary staff and caregivers, 6% (9) for apprentice nurses, 5% (7) for technicians, and 4% (6) for doctors. The number of percutaneous injuries were found to be 126 (87%) for needle stick injuries, 11 (8%) for lancet injuries and 7 (5%) for mucosal (eye) contacts. We have observed a significant decrease in the total injuries and injured cleaning personnel, ancillary staff, and nurses (p<0.001).

Conclusions: Throughout 8 years, percutaneous injuries were significantly reduced among healthcare staff. We plan to provide continuous education for healthcare personnel and follow up feedback in our hospital.