Orta ve ağır KOAH'ta sistemik kortikosteroidlerin yeri

Abstract

Öz:Kronik obstrüktif akciğer hastalıklarının (KOAH) tedavisinde sistemik kortikosteroidlerin (KS) yeri oldukça tartışmalıdır, Sistemik KS'lerin yan etkilerinden dolayı kronik kullanımlarında kesin faydalı olduklarının objektif kriterlerle belirlenmesi esastır. Çalışmamızda toplam 25, evre II(n=20, FEV1 %49 ile %35 arasında) ve evre III (n=5, FEV1 <%35) stabil KOAH'lı hastanın klasik tedavilerine 15 gün süre ile her gün sabahları tek doz alınmak üzere 48mg metil prednizolon eklendi. Hastaların başlangıç ve 15. gün forse ekspiratuar volum (FEV1) leri karşılaştırıldığında 4 hastanın (%16) FEV1'inde %15'in üzerinde düzelme gözlendi. Bu hastaların sistemik KS dozları yavaş yavaş azaltılarak devam edilirken, 15 günlük KS denemesinden fayda görmeyen 21 hastanın steroidi hızla azaltılarak kesildi. Sistemik KS'den fayda gören hastalarda FEV1 artışının korunduğu en düşük metilprednizolon dozları bulunduktan sonra çalışma sonlandırıldı. Sistemik KS'den fayda gören 4 hastadaki ortalama FEV1 artışı %35.1 olurken, diğer hastalarda bu oran ortalama %2.2 olarak kaldı (p< 0.05). Sistemik KS'lerin maksimum klasik tedavi ile belli bir oranın üzerinde düzeltilemeyen ve semptomatik olan kontraendikasyonsuz evre II ve III KOAH hastalarında son basamak tedavi olarak kullanılması gerektiğini düşünüyoruz. Başlık (İngilizce):Role of systemic corticosteroids in moderate and severe COPD Öz (İngilizce):Role of systemic corticosteroids (CS) in treatment of chronic obstructive pulmonary diseases (COPD) is quite controversial. Considering side effects of systemic CS, their efficacy should be clearly documented with objective criteria before their chronic utilization. In our study, 25 grade II (n=20, FEV1 between 49 and 35%) and grade III (n=5, FEV1&lt;35%) stable COPD patients were prescribed 48 mg methyl prednisolon as a single daily morning dose for 15 days in addition to their classic COPD treatment. When with their initial and 15th day forced expiratory volume (FEV1) values, four patients (16%) demonstrated an improvement exceeding 15%. Protecting their improvement, their systemic CS doses were tapered slowly; meanwhile systemic CS doses in other patients, who did not show sufficient improvement, were rapidly tapered and stopped. After establishing minimal systemic CS doses, regarding FEV1 improvement, study was terminated. When compared with initial FEV1 levels, average FEV1 improvement was 35.1% in four patients who benefited systemic CS, and 2.2% in the other 21 patients who did not (p&lt;0.05). In conclusion, we think that systemic CS should be utilized as a last stage treatment option in grade II and III patients without any contraindication, who could not be treated sufficiently and are symptomatic with maximum classic COPD treatment