Abstract:
Özet
“Gayrı meşru cinsel ilişki” anlamına gelen zina, ataerkil sembolik düzende düzenleyici bir
normdur. Makalede ataerkil sembolik düzen kavramını Butler’ın düşüncelerine atıfla
tartışacağım. Butler, ensest yasasına dayanan Lévi-Strauss’un ve Lacan’ın yapısalcı
söyleminin toplumsal/sembolik normların evrensel ve ideal biçimi olarak formüle
edildiğini belirtir. Bu evrensel yapıdaki ortak nokta, eşit ve özerk kadın özneye yer
olmamasıdır. Diğer ifadeyle, kadın özne ataerkil sembolik düzende ikincil konumdadır.
Ataerkil sembolik düzen normlarının ve zinanın toplumsal/sembolik anlamının hukuki
norm ve yorumları şiddet edimleriyle içerden ve dışarıdan etkilediğini açıklayacağım.
Cover’ın “hukuki şiddet”, Fricker’ın “epistemik adaletsizlik” kavramlarını analiz ederek,
common-law’da zina tarihine kısaca değinerek zinaya ilişkin hukuki norm ve yorumları
eleştirel bir şekilde ele alacağım. Zina normu Türkiye’de özel boşanma nedeni olarak
Medeni Kanunda düzenlenmiştir. Dolayısıyla hukuki şiddetin Türkiye’deki zina
yargısıyla nasıl etkileşim içinde olduğunu ayrıntılı bir şekilde tartışmak gerekir. Türkiye
Aile Mahkemelerinin ve Yargıtayın zinaya ilişkin kararlarını inceleyerek, kusur-temelli
boşanma sürecinde yargısal kararların nasıl yorumlandığını ve kadın öznelere hukuki
şiddetin nasıl icra edildiğini göstermeye çalışacağım. Yargıtayın yerleşik içtihadına göre,
boşanma davalarında tazminatın ve evlilikle ilgili kazanım miktarının belirlenmesi
açısından kadın eşin zinası kocanın aile-içi şiddetinden daha ağır kusur kabul
edilmektedir.
