Kübizm'de yüzeyin çizgisel düzenlemesi

Abstract

Öz:Sanatçıların resimleriyle ilgili ilk düşünceleri arasında yer alan çizgisel düzenleme, resmin ilerleyen aşamalarında da bir problem ve zihin yorgunluğudur. Kurgunun sağlamlığı bu problemleri başarıyla çözmeye bağlıdır. Genellikle, eleştirmenler tarafından dikkate alınmayan bu konu, geçmişte ve günümüzde resim sanatının temel problemleri arasındadır. Kübizm için, evrenin alışılmış, objektif düzeninin deformasyonu kaçınılmaz zorunlu bir ilke olarak doğar. “Objektif olan şey böyle bir şey olarak parçalayıcı bir çözümleme içine girer ve bu çözümleme, nesnelerin en iç ve en gizli sırrını ortaya çıkaracağını öne sürer.” Nesnelerin, varlığın iç dünyasını ama yine objektif yasal olan bir düzeni yaratmak, kübizmi bir yandan geometriye, öbür yandan da metafiziğe götürür. Bu bakımdan, kübizmi salt bir biçim sanatı, salt bir geometri olarak görmek de yanlış olur. Bu geometrik düzen içinde bir anlam, bir tinsel varlıkta gizlidir. Kübizm, resmi asıl varlık alanına götürmeyi, nesnelerin doğru ama soyut örgüsünü bulmak olarak anlar. Bu, hiç şüphesiz, çizginin ve objelere ait olmayan bir yüzeyin plastik organizasyonunun geometri içine sokulmasıdır.

Öz (İngilizce):One of the very first concerns related to painters’ works, linear arrangement, is a problem and a cognitive fatigue even in the advance processing of painting. The strength of the construction depends on dealing with these problems. Generally this subject, not being taken seriously by the critics, has been among the main problems of the past and this day. The deformation of accustomed, objective arrangement of the universe is an unavoidable and required principle for cubism. “Everything which is objective interacts with a divisive analysis as a thing and this analysis claims to bring out both the most inner and the most hidden secret of the objects. To create the inner world of the thing, also in an arrangement on its own rule formation, on the one hand links cubism to geometry on the other hand links it to metaphysics.” In this aspect it would be wrong to see cubism only as an art of shape or geometry. In this geometrical arrangement lies a meaning as well as a bodiless existence. Cubism sees the picture as taking the real being, and finding the true but the abstract arrangement of the objects. And this is, without doubt, to edge the line and the plastic organization of a surface, which does not belong to things, in geometry.