Özet:
İslam ilim tarihi boyunca ulemayı meşgul eden konulardan biri de Kur’an ve Sünnette müteşabih
problemi olmuştur. Hakkında pek çok eser telif edilen ve tartışmalara konu olan bu meselede,
Mutezile ve Eş‘âri düşünce sistemi içinde ‘te’vil’ yaklaşımının kullanılması kabul görürken, bir grup
selefi ve onların takipçileri tarafından bu yaklaşım reddedilmiştir.
Bu çalışmada, Ebu Bekr İbn Fûrek’in “Muşkilu'l-Hadîs ve Beyânuh” adlı eseri ‘te’vil’ yaklaşımının
bir örneği olarak tahlil edilmektedir. Ebu Bekr İbn Fûrek bu eserinde, ayet ve hadislerin anlaşılmasında
Eş‘ârilerin çizgisine uygun olarak te’vil yolunu benimsemektedir. Te’vili bir yöntem olarak
kullanan Müellif, mezhebin kelamdaki ilkeleriyle çelişmesi durumunda nasları, Arap diline ve akla
uygun bir şekilde te’vil etmeyi tercih etmiştir.
İbn Fûrek’in hareket noktası, Arap dilindeki mecaz üslubudur. Müellif, bu eserinde Kur’ân ve Hadisin
dilinin Arapça olması nedeniyle her iki kaynakta geçen haberî sıfatları mecaz olarak değerlendirmiş
ve te’vil etmiştir.
