Orta Ve Ağır Koahta Sistemik Kortikosteroidlerin Yeri

Abstract

Kronik obstrüktif akciğer hastalıklarının (KOAH) tedavisinde sistemlk kortikosteroidlerin (KS) yeri oldukça tartışmalıdır. Sistemlk KS'lerin yan etkilerinden dolayı kronik kullanımlarında kesin faydalı olduklarının objektif kriterlerle belirlenmesi esastır. Çalışmamızda toplam 25, evre II (n=20, FEV1:%49 He %35arasında) ve evre III(n=5, FEV1<%35) stabil KOAH'lı hastanın klasik tedavilerine 15 gün süre ile her gün sabahları tek doz a'ınmak üzere 48mg meti' prednizo'on ek'endi. Hasta'arın baş'angıç ve 15. gün forse ekspiratuar vo'um (FEV1') 'eri karşı'aştırı'dığında 4 hastanın (%16) FEV11nde %151n üzerinde düze'me göz'endi. Bu hasta'arın sistemlk KS doz'arı yavaş yavaş aza'tı'arak devam edilirken, 15 gün'ük KS denemesinden fayda görmeyen 21 hastanın steroldi hız'a aza'tı'arak kesl'di. Sistemlk KS'den fayda gören hasta'arda FEV1 artışının korunduğu en düşük meti'prednizo'on doz'arı bu'unduktan sonra ça'ışma son'andırı'dı. Sistemlk KS'den fayda gören 4 hastadaki orta'ama FEV1 artışı %35.1 o'urken, diğer hasta'arda bu oran orta'ama %2.2 o'arak ka'dı (p< 0.05). Slstemik KS'ierin maksimum k'asik tedavi ile belli bir oranın üzerinde düzeltilemeyen ve semptomatik olan kontraendikasyonsuz evre II ve III KOAH hastalarında son basamak tedavi olarak kullanılması gerektiğini düşünüyoruz.

Role of systemic corticosteroids (CS) ¡n treatment of chronic obstructive pulmonary diseases (COPD) is quite controversial. Considering side effects of systemic CS, their efficacy should be clearly documented with objective criteria before their chronic utilization. In our study, 25 grade II (n=20, FEV1 between 49 and 35%) and grade III (n=5, FEV1<35%) stable COPD patients were prescribed 48 mg methyl prednisolon as a single daily morning dose for 15 days in addition to their classic cOpd treatment. When with their initial and 15th day forced expiratory volume (FEV1) values, four patients (16%) demonstrated an improvement exceeding 15%. Protecting their improvement, their systemic CS doses were tapered slowly; meanwhile systemic CS doses ¡n other patients, who did not show sufficient improvement, were rapidly tapered and stopped. After establishing minimal systemic CS doses, regarding FEV1 Improvement, study was terminated. When compared with initial FEV1 levels, average FEV1 improvement was 35.1% in four patients who benefited systemic CS, and 2.2% in the other 21 patients who did not (p<0.05). In conclusion, we think that systemic CS should be utilized as a last stage treatment option in grade II and III patients without any contraindication, who could not be treated sufficiently and are symptomatic with maximum classic COPD treatment.