Özet:
Despotizm, iktidarın tekelleşmesidir. Bu, katılım ve tavsiye, başkalarının baskınlığı, zulüm ve tahakküm gerektirir ve haksız yere ellerinde olanı ele geçirir.
Ekstretoryal tiranlık, yaşamın çeşitli katmanlarına girer ve bunlardan herhangi birinde olabilir. Otokrasi sadece politik değil, aynı zamanda siyasi, ekonomik, düşünce, din ve toplumda da kendini gösterir.
Düşünce ve ifade etme hakkına el koymanın yanı sıra, eğer şiir ya da nesir, hükümetteki ya da kabilenin liderinin ötesine geçmemesi gerektiğini söylemiş olsaydı eğer istediği dinin kınanması, neyi sevdiğini söyleme ve kabul ettiği düşünceyi takip etme hakkı varsa, bu hak el konabilir, dinine ve inancına karşı savaşır ve hükümdar ya da tiranik liderin istediği bir din olmaya zorlanır.
İnsanların bu arzuları, despotun istediği gibi olmaları, onların fikir ve hisleri ve görüşlerinde dine tahakküm etmeleri ve entelektüel olmalarıdır.
Çağdaş hayatımızda gördüğümüz bu kavram, cehaletin içinde olsaydı ve hayatlarından gelen kesitleri aldı.
Arap Yarımadası, farklı din öğretileri üzerine yaşıyordu. Avrupa'nın, dini inancın tiranlığının bilindiği ve bilinen dini despotizmi bilmiyordu. Böylece İslami davetin Müslümanlar tarafından çağrılması ve hakaret edilmesidir.
Ancak Araplar, cehaletlerindeki çeşitli entelektüel despotizm biçimlerini biliyorlardı. Cahiliye döneminde en göze çarpan düşünce şairleri, tiranlıktan mustaripti ve vatanından sürgün etme, hapsetme ve işkence gibi serbest konuşma bedelini ödedi.
