Yazar "Turgut, Burak" seçeneğine göre listele
Listeleniyor 1 - 16 / 16
Sayfa Başına Sonuç
Sıralama seçenekleri
Öğe Akut Retinal Nekroz: Olgu Sunumu(İnönü Üniversitesi Tıp Fakültesi Dergisi, 2012) Tanyıldızı, Rumeysa; Turgut, Burak; Çeliker, Ülkü; Demir, Tamer; Aydemir, OrhanOtuz yaşında kadın hasta, yedi günden beri süregelen, sol gözde görme azalması ve ağrı şikayeti ile kliniğimize başvurdu. Yapılan oftalmolojik muayenede snellen eşeline göre sağ gözde görme düzeyi 1,0 iken sol gözde 0,2 idi. Sol gözde konjonktival hiperemi, ön kamarada 3+ hücre, diffüz keratik presipitatlar ve vitreusta 2+ hücre saptandı. Sol göz fundus muayenesinde arteriolitle birlikte retina periferinde multipl retinal hemoraji ve nekroz alanları mevcuttu. Sağ göz ön ve arka segment muayene bulguları normaldi. Klinik bulgulara göre ARN düşünülerek on günlük intravenöz asiklovir (10 mg/kg) tedavisi uygulandı. Antiviral tedaviden 48 saat sonra sistemik kortikosteroid (1 mg/kg/gün) verildi ve yaklaşık sekiz hafta içinde azaltılarak kesildi. Nekroz alanının arka sınırına profilaktik argon lazer fotokoagülasyon yapıldı. Takip süresince inflamasyon bulguları azaldı, retina dekolmanı ve bilateral tutulum gözlenmedi. Akut retinal nekroz; ciddi görme kaybına neden olabilen bir durum olup, tanısı büyük ölçüde klinik görünüme dayanmaktadır. Doğru tanı ve tedavi yaklaşımı ile akut retinal nekroz kontrol altına alınabilir, görme prognozu üzerindeki olumsuz etkisi azaltılabilir ve diğer gözün tutulumu önlenebilir.Öğe The comparison of the impact of ghrelin and tacrolimus on vitreous cytokine levels in an experimental uveitis model(Springer, 2013) Gul, Fatih Cem; Turgut, Burak; Dagli, Ferda; Ilhan, Nevin; Ozgen, MetinWe aimed to compare the effects of intraperitoneal ghrelin and tacrolimus on vitreous levels of tumor necrosis factor-alpha (TNF-alpha), interleukin-1 (IL-1), and interleukin-6 (IL-6) in an experimental autoimmune uveitis model. Twenty-four male rats, each weighing 300 g, were assigned into four groups, six rats in each. All the rats, except for those in group 1, were injected intravitreally with concanavalin a to induce experimental uveitis. The development of uveitis was confirmed by the histopathologic examination of two rat globes from each group. The rats in group 2 were not given any treatment after uveitis was induced. The rats in group 3 were administered 1 mg/kg/day of intraperitoneal tacrolimus on days 0, 1, 3, 5 and 7 following the induction of uveitis (on the 14th day of study). The rats in group 4 were given 10 ng/kg/day of intraperitoneal ghrelin for 7 days following the induction of uveitis. On the 21st day of the study, all rats were sacrificed, and the eyes enucleated were subjected to histopathologic examination. Vitreous levels of TNF-alpha, IL-1 and IL-6 were measured by the enzyme-linked immunosorbent assay method. The histopathologic evaluation carried out to confirm the development of uveitis revealed destruction in the retinae and ciliary bodies of the immunized rats. The mean vitreous levels of TNF-alpha, IL-1 and IL-6 were significantly higher in the sham group than in the control group (p < 0.05). The levels of these three cytokines showed a significant decrease in the tacrolimus treatment group (p < 0.05). Cytokine levels decreased in the ghrelin treatment group relative to the control group; however, the decrease was not found statistically significant (p > 0.05). Tacrolimus could be effective in uveitis treatment by neutralizing or decreasing the levels of cytokines such as TNF-alpha, IL-1 and IL-6 that have a critical part in the pathogenesis of uveitis. However, ghrelin failed to produce the desired effect. Further studies using different doses and different ways of administration are needed to determine the effective dose of ghrelin in uveitis.Öğe Detection of the regression on hydroxychloroquine retinopathy in optical coherence tomography(Springer, 2009) Turgut, Burak; Turkcuoglu, Peykan; Koca, Suleyman Serdar; Aydemir, OrhanHydroxychloroquine (HCQ) that is widely used in the treatment of the connective tissue disorders can cause retinopathy. The fundus examination of a patient with systemic lupus erythematosus receiving HCQ revealed left incomplete bull's eye and pigmentary changes in macula in the right eye. Repeated visual field tests showed the paracentral and peripheral defects in the right eye and the pericentral ring scotoma in the left eye. Optical coherence tomography (OCT) scans revealed the photoreceptor loss, retina pigment epithelium (RPE) irregularities, and a cyst-like hypo reflective space over RPE layer on the nasal perifoveal region in the left eye. On the ophthalmoscopic examination, the perifoveal pigmentation was not altered after the discontinuation of HCQ. However, the bilateral visual field defects were improved and the photoreceptor destruction and cyst-like hyporeflective space disappeared in the left eye. Mild RPE irregularities remained in both eyes as revealed by OCT scans. Even if OCT is used to evaluate the regression of HCQ retinopathy, it only shows advanced stage of retinopathy.Öğe Effects of lapatinib and trastuzumab on vascular endothelial growth factor in experimental corneal neovascularization(Wiley, 2015) Kaya, Mehmet K.; Demir, Tamer; Bulut, Hakan; Akpolat, Nusret; Turgut, BurakBackgroundThe aim of this study was to compare the effects of lapatinib and trastuzumab on vascular endothelial growth factor on experimental corneal neovascularization. MethodsA total of 35 Wistar albino rats were randomly divided into five groups, each containing seven animals. Corneas of rats in the control group were not cauterized and did not receive any treatment. A silver nitrate pencil was applied on the right corneas of rats in the non-control groups to induce corneal neovascularization. Rats in the sham, lapatinib, trastuzumab and lapatinib+trastuzumab groups were administered systemic saline, 50mg/kg lapatinib once a day orally by gavage, 4mg/kg trastuzumab once a day intraperitoneally, or 50mg/kg lapatinib once a day orally by gavage together with 4mg/kg trastuzumab once a day intraperitoneally, respectively, for 7 days. Rats were sacrificed on the eighth day, and corneas were excised using a 4-mm punch trephine. Vascular endothelial growth factor immunostaining in the corneal epithelial and stromal layers was evaluated. Staining intensities were determined semi-quantitatively, and corneal vascular endothelial growth factor levels were measured by enzyme-linked immunosorbent assay. ResultsThe mean immunostaining intensities of epithelial and stromal vascular endothelial growth factor in the control group were significantly lesser than those in the sham group (P<0.05). The mean immunostaining intensities of epithelial and stromal vascular endothelial growth factor and vascular endothelial growth factor enzyme-linked immunosorbent assay levels of corneas in all treatment groups (lapatinib, trastuzumab and lapatinib+trastuzumab groups) were lesser than those in the sham group (P<0.05); however, it was similar to those in the control group (P>0.05). ConclusionsIt is suggested that systemically administered lapatinib is more effective than systemically administered trastuzumab in preventing corneal neovascularization.Öğe Factors That Cause Delay of Surgical Treatment in Strabismus(Turkish Ophthalmological Soc, 2008) Turkcuoglu, Peykan; Aydemir, Orhan; Kaya, Murat; Turgut, BurakPurpose: To determine the factors that delayed the diagnosis and surgical intervention in patients who underwent strabismus surgery. Method: Between January-December 2006 patients who underwent strabismus surgery or their parents were given a questionnaire about the causes of delay of diagnosis or surgical intervention. Results: The ages of 38 male and 39 female patients ranged between 9 months and 60 years. 45 patients were under the age of 10 (strabismus was recognized under the age of 6 months in 18; above the age of 6 months in 27 of them). The duration from the first recognition to admition to a doctor was ranged between 1 month and 43 year (86 +/- 108), 1 and 60 months (11 +/- 17), 1 and 42 months (6 +/- 11) in groups above age of ten years, under the age of 6 months, above the age of 6 months, respectively. 17 (94%), 21 (78%) and 29 (91%) patients first admitted to an ophthalmologist in the group above age 10 years, in the group under age 6 months and in the group above age 6 months, respectively. In two of the seventy-seven patients diagnosis of strabismus was delayed because of ophthalmologists. The mean time periods that the patients accepted the surgical intervention were 6 +/- 12 months in the group under the age 6 months; 3 +/- 10 months in the group above the age 6 months; 25 +/- 48 months in the group above ten years of age. % 62 of the patients accepted the surgical intervention promptly, however % 38 of the patients rejected surgery due to affair of being worser, fear of unknown cause, distrust to the doctor, anesthesia risks, inattention, familial problems and belief to improve spontaneously. Conclusion: More attention must be given to the education of the ophthalmologists and public in order not to lose important time in strabismus surgery.Öğe Impact of ghrelin on vitreous cytokine levels in an experimental uveitis model(Dove Medical Press Ltd, 2013) Turgut, Burak; Gul, Fatih Cem; Dagli, Ferda; Ilhan, Nevin; Ozgen, MetinBackground: The purpose of this study was to investigate the effect of intraperitoneal ghrelin on vitreous levels of interleukin (IL)-1, IL-6, and tumor necrosis factor-alpha (TNF-alpha) and to compare its effects with those of intraperitoneal infliximab in an experimental uveitis model. Methods: Twenty-four male rats were assigned to four groups of six rats in each. All the rats, except for those in group 1 (controls), were injected intravitreally with concanavalin A to induce experimental uveitis. Rats in group 2 (sham) were not given any treatment after uveitis was induced. Rats in group 3 were given intraperitoneal infliximab 0.5 mg/100 mL on days 0, 1, 3, 5, and 7 following induction of uveitis on day 14 of the study. Rats in group 4 were given intraperitoneal ghrelin 10 ng/kg/day for 7 days following induction of uveitis. On day 21 of the study, enucleated globes were subjected to histopathologic examination. Vitreous levels of IL-1, IL-6, and TNF-alpha were measured by enzyme-linked immunosorbent assay. Results: Vitreous levels of IL-1, IL-6, and TNF-alpha were significantly increased in the sham group relative to the control group (P < 0.05), but showed a significant decrease in the group treated with infliximab (P < 0.05). Cytokine levels also decreased in the ghrelin-treated group, but the decrease was not statistically significant (P > 0.05). Conclusion: Ghrelin failed to decrease the IL-1, IL-6, and TNF-alpha levels that play a critical role in the pathogenesis of uveitis.Öğe Konjenital prozisde aponevroz katlaması ve aponevroz rezeksiyonu(2002) Çeliker, Ülkü; Kükner, Şahap; Turgut, Burak; Demir, TamerÖz:Amaç: Konjenital ptozisli 28 olgunun 29 göz kapağı çalışma kapsamına alınarak, cerrahi metod açısından apenevroz katlaması ve rezeksiyonu sonuçları karşılaştırıldı. Yöntem: Olgulardan 13'üne aponevroz katlaması,16'sına aponevroz rezeksiyonu uygulandı. Her iki yöntemde sadece levator aponevrozuna müdahalede bulunulurken levator kasının kendisine, tarslara, Müller kasına, konjonktiva ve levator boynuzlarına dokunulmadı. Bulgu: Aponevroz rezeksiyonu uygulanan 15 hastanın 16 göz kapağının 15'inde (%93.75) tam düzelme,1'inde (%6.25) 1 mm'den küçük hipokerreksiyon elde edildi. Katlama yöntemi uygulanan 13 hastanın 9'unda (%69.23) tam düzelme, 3'ünde (%23.07) 1mm nin altında hipokorreksiyon, 1'inde (%7.69) 1 mm nin altında hiperkorreksiyon elde edildi. Sonuç: Sonuç olarak ptozis cerrahisinde her iki yöntemin güvenilir, başarılı, anatomiye saygılı ve rahatlıkla uygulanabilir birer yöntem olduğu sonucuna varıldı.Öğe Konjenital Ptozisde Aponevroz Katlamasi ve Aponevroz Rezeksiyonu(İnönü Üniversitesi Tıp Fakültesi Dergisi, 2002) Demir, Tamer; Turgut, Burak; Kükner, Sahap; Çeliker, ÜlküKonjenital ptozisli 28 olgunun 29 göz kapagi çalisma kapsamina alinarak, cerrahi metod açisindan apenevroz katlamasi ve rezeksiyonu sonuçlari karsilastirildi. Yöntem: Olgulardan 13’üne aponevroz katlamasi,16’sina aponevroz rezeksiyonu uygulandi. Her iki yöntemde sadece levator aponevrozuna müdahalede bulunulurken levator kasinin kendisine, tarslara, Müller kasina, konjonktiva ve levator boynuzlarina dokunulmadi. Bulgu: Aponevroz rezeksiyonu uygulanan 15 hastanin 16 göz kapaginin 15’inde (%93.75) tam düzelme,1’inde (%6.25) 1 mm’den küçük hipokerreksiyon elde edildi. Katlama yöntemi uygulanan 13 hastanin 9’unda (%69.23) tam düzelme, 3’ünde (%23.07) 1 mm nin altinda hipokorreksiyon, 1’inde (%7.69) 1 mm nin altinda hiperkorreksiyon elde edildi. Sonuç: Sonuç olarak ptozis cerrahisinde her iki yöntemin güvenilir, basarili, anatomiye saygili ve rahatlikla uygulanilabilir birer yöntem oldugu sonucuna varildi.Öğe Optical coherence tomography in the detection of an intraocular foreign body(Wiley, 2009) Turkcuoglu, Peykan; Turgut, Burak[Abstract Not Available]Öğe Pterjium ve Pinguekulalı Olgularda Gözyaşı Fonksiyonlarının Değerlendirilmesi(İnönü Üniversitesi Tıp Fakültesi Dergisi, 2008) Aydemir, Orhan; Alınak, Azat; Güler, Mete; Türkçüoğlu, Peykan; Turgut, BurakPterjium ve piguekulalı olgularda gözyaşı fonksiyonlarını değerlendirmek. Materyal ve Metod: 15 pterjiumlu hastanın 22, 14 pinguekulalı hastanın 24 gözünün Schirmer testi, korneal film yıkılma zamanı (KFYZ) ve gözyaşı menisküs yüksekliği (GMY) değerlendirildi. Bu değerler 13 sağlıklı kişinin 26 gözü ile karşılaştırıldı. Bulgular: Ortalama Schirmer testi ölçümleri pterjium, pinguekula ve kontrol grubunda sırasıyla 11,68±5,11; 10,00±6,75; 15,50±4,90’ mm idi. Kontrol grubu ile karşılaştırıldığında pinguekula hastalarında Schirmer testi değerleri anlamlı biçimde düşüktü. (p=0,03). Pterjium, pinguekula ve kontrol gruplarındaki ortalama KFYZ değerleri sırasıyla 8,68±3,74; 9,12±6,38; 14,9±6,69’ saniye idi. Ortalama KFYZ değerleri pterjium ve pinguekula grubunda anlamlı ölçüde düşüktü (p=001, p=0,02). Ortalama GMY değerleri pterjium, pinguekula ve kontrol grubunda sırasıyla 1,09±0,54; 1,02±0,61; 1,46±0,60’ mm idi. Pinguekula grubunda GMY anlamlı ölçüde azalmıştı. (p=0,024). Pterjium ve pinguekula grupları arasındaki Schirmer testi (p=0,574), KFYZ (p=0,96) ve GMY (p=0,911) değerleri farklı değildi. Sonuç: Pterjium ve pinguekula gözyaşı fonksiyonlarını değiştirir.Öğe Sağlıklı Bireylerde SpektraI—Domain Optik Koherens Tomografi İle Ters ve Düz Görüntülerin _Kullanılarak Yapıldığı Subfoveal Koroidal Kalınlık Olçümlerinin Karşılaştırılması(2013) Turgut, Burak; Tanyıldızı, RumeysaÖz:Amaç: Sağlıklı bireylerde spektral--domain optik koherens tomografi ile ters ve düz görüntülerin kullanılarak subfoveal koroidal kalınlık ölçümlerinin yapılması ve karşılaştırılması. Gereç ve Yöntemler: Sistemik vasküler hastalığı, retinal ve koroidal hastalığı olmayan ve refraktif kusuru --6 diyoptrinin üstünde olmayan 50 bireyin 50 gözü spektral--domain optik koherens tomografi ile tarandı. Herbir gözün koroid kalınlığı çekimin başlangıcında sağlanan düz ve ters kesit görüntüleri kullanılarak ölçüldü. Koroid kalınlığı, santral foveal bölgede retina pigment epitelinin arka sınırı ile koroid--sklera bileşkesi arasındaki mesafe olarak ölçüldü. Ölçülen subfoveal koroid kalınlıkları karşılaştırıldı. Bulgular: Olguların yaş ortalaması 32.4 (18--45 yaş) idi. 20 (%40) olgu kadın, 30 (%60) olgu erkekti. Bütün gözlerde optik koherens tomografik olarak retinal yapılar normaldi, foveal kontür mevcuttu. Hiçbir gözde retinal veya koroidal patoloji yoktu. Olguların görme keskinlikleri Snellen eşeline göre 1.0 idi. Subfoveal ortalama koroid kalınlığı düz görüntüler kullanılarak yapılan ölçümlerde 287+/--66 pm (175--385), ters görüntülerin kullanıldığı ölçümlerde 285+/--65 um (170--388) olarak bulundu. Ortalama subfoveal koroid kalınlıkları arasındaki fark istatistiksel olarak anlamlı değildi (p>0.05). Sonuç: Günümüzde çeşitli retinal ve koroidal hastalıkların tanı ve takibinde koroid kalınlığının önemi giderek artmaktadır. Koroid kalınlığının ölçümleri 'Enhanced Deep Imaging' adı verilen mod kullanılarak yapılsa da her optik koherens tomografi cihazında bu mod bulunmamaktadır. Ters görüntü kullanılarak ancak bu modu kullanılmadan da koroid kalınlığı ölçülebilmektedir. Bu iki ölçüm yöntemi arasında sağlıklı bireyler için ölçüm farklılıkları saptanmasa da ters görüntülerde koroid sınırlarını belirlemek daha kolay olabilir.Öğe Sağlıklı bireylerde spektral-domain optik koherens tomografi ile ters ve düz görüntülerin kullanılarak yapıldığı subfoveal koroidal kalınlık ölçümlerinin karşılaştırılması(İnönü Üniversitesi Tıp Fakültesi Dergisi, 2013) Turgut, Burak; Tanyıldızı, RumeysaAmaç: Sağlıklı bireylerde spektral-domain optik koherens tomografi ile ters ve düz görüntülerin kullanılarak subfoveal koroidal kalınlık ölçümlerinin yapılması ve karşılaştırılması. Gereç ve Yöntemler: Sistemik vasküler hastalığı, retinal ve koroidal hastalığı olmayan ve refraktif kusuru -6 diyoptrinin üstünde olmayan 50 bireyin 50 gözü spektral-domain optik koherens tomografi ile tarandı. Herbir gözün koroid kalınlığı çekimin başlangıcında sağlanan düz ve ters kesit görüntüleri kullanılarak ölçüldü. Koroid kalınlığı, santral foveal bölgede retina pigment epitelinin arka sınırı ile koroid-sklera bileşkesi arasındaki mesafe olarak ölçüldü. Ölçülen subfoveal koroid kalınlıkları karşılaştırıldı. Bulgular: Olguların yaş ortalaması 32.4 (18-45 yaş) idi. 20 (%40) olgu kadın, 30 (%60) olgu erkekti. Bütün gözlerde optik koherens tomografik olarak retinal yapılar normaldi, foveal kontür mevcuttu. Hiçbir gözde retinal veya koroidal patoloji yoktu. Olguların görme keskinlikleri Snellen eşeline göre 1.0 idi. Subfoveal ortalama koroid kalınlığı düz görüntüler kullanılarak yapılan ölçümlerde 287+/-66 μm (175-385), ters görüntülerin kullanıldığı ölçümlerde 285+/-65 μm (170-388) olarak bulundu. Ortalama subfoveal koroid kalınlıkları arasındaki fark istatistiksel olarak anlamlı değildi (p>0.05). Sonuç: Günümüzde çeşitli retinal ve koroidal hastalıkların tanı ve takibinde koroid kalınlığının önemi giderek artmaktadır. Koroid kalınlığının ölçümleri ‘Enhanced Deep Imaging’ adı verilen mod kullanılarak yapılsa da her optik koherens tomografi cihazında bu mod bulunmamaktadır. Ters görüntü kullanılarak ancak bu modu kullanılmadan da koroid kalınlığı ölçülebilmektedir. Bu iki ölçüm yöntemi arasında sağlıklı bireyler için ölçüm farklılıkları saptanmasa da ters görüntülerde koroid sınırlarını belirlemek daha kolay olabilir.Öğe Sağlıklı Bireylerde Spektral-Domain Optik Koherens Tomografi İle Ters ve Düz Görüntülerin Kullanılarak Yapıldığı Subfoveal Koroidal Kalınlık Ölçümlerinin Karşılaştırılması(İnönü Üniversitesi Tıp Fakültesi Dergisi, 2013) Turgut, Burak; Tanyıldızı, RumeysaAmaç: Sağlıklı bireylerde spektral-domain optik koherens tomografi ile ters ve düz görüntülerin kullanılarak subfoveal koroidal kalınlık ölçümlerinin yapılması ve karşılaştırılması. Gereç ve Yöntemler: Sistemik vasküler hastalığı, retinal ve koroidal hastalığı olmayan ve refraktif kusuru -6 diyoptrinin üstünde olmayan 50 bireyin 50 gözü spektral-domain optik koherens tomografi ile tarandı. Herbir gözün koroid kalınlığı çekimin başlangıcında sağlanan düz ve ters kesit görüntüleri kullanılarak ölçüldü. Koroid kalınlığı, santral foveal bölgede retina pigment epitelinin arka sınırı ile koroid-sklera bileşkesi arasındaki mesafe olarak ölçüldü. Ölçülen subfoveal koroid kalınlıkları karşılaştırıldı. Bulgular: Olguların yaş ortalaması 32.4 (18-45 yaş) idi. 20 (%40) olgu kadın, 30 (%60) olgu erkekti. Bütün gözlerde optik koherens tomografik olarak retinal yapılar normaldi, foveal kontür mevcuttu. Hiçbir gözde retinal veya koroidal patoloji yoktu. Olguların görme keskinlikleri Snellen eşeline göre 1.0 idi. Subfoveal ortalama koroid kalınlığı düz görüntüler kullanılarak yapılan ölçümlerde 287+/-66 μm (175-385), ters görüntülerin kullanıldığı ölçümlerde 285+/-65 μm (170-388) olarak bulundu. Ortalama subfoveal koroid kalınlıkları arasındaki fark istatistiksel olarak anlamlı değildi (p>0.05). Sonuç: Günümüzde çeşitli retinal ve koroidal hastalıkların tanı ve takibinde koroid kalınlığının önemi giderek artmaktadır. Koroid kalınlığının ölçümleri ‘Enhanced Deep Imaging’ adı verilen mod kullanılarak yapılsa da her optik koherens tomografi cihazında bu mod bulunmamaktadır. Ters görüntü kullanılarak ancak bu modu kullanılmadan da koroid kalınlığı ölçülebilmektedir. Bu iki ölçüm yöntemi arasında sağlıklı bireyler için ölçüm farklılıkları saptanmasa da ters görüntülerde koroid sınırlarını belirlemek daha kolay olabilir.Öğe Spontaneous corneal perforation in a patient with lamellar ichthyosis and dry eye(Dove Medical Press Ltd, 2009) Turgut, Burak; Aydemir, Orhan; Kaya, Murat; Turkcuoglu, Peykan; Demir, Tamer; Celiker, UlkuWe report spontaneous corneal perforation in a patient with lamellar ichthyosis. The patient presented with complaints of pain, redness, diminished vision, and discharge in her right eye for 15 days. Visual acuities were light perception in the right and 20/400 in the left eye. Cicatricial ectropion in both lower eyelids and 2 mm perforation site in the center of the right cornea were observed. Lamellar ichthyosis was suspected because of scaling and excessive dryness of entire body skin and was confirmed by skin biopsy. Amniotic membrane transplantation and transient tarsorraphy was performed and systemic anti-ichthyosis therapy was started. The follow-up visits were not possible because of patient inconsistency. In patients with cicatricial ectropion secondary to ichthyosis, corneal health should be closely monitored because of the perforation risk.Öğe Vitreusa Disloke Nükleus ve Göziçi Lensinin Çıkarılmasında Pars Plana Vitrektomi ile Birlikte Ön Kamara Koruyucunun Kullanımı(İnönü Üniversitesi Tıp Fakültesi Dergisi, 2011) Turgut, Burak; Demir, Tamer; Aydemir, OrhanVitreusa disloke olmuş nükleus ve göziçi lensi (GİL)’nin çıkarılmasında pars plana vitrektomi (PPV) ile birlikte ön kamara koruyucu (ÖKK) kullanımının teknik ve komplikasyonlarını değerlendirmek. Gereç ve yöntem: Vitreusa disloke olmuş nükleus ve GİL nedeniyle cerrahi tedavi yapılan toplam 49 hastanın 49 gözüne ait tıbbi ve cerrahi kayıtlar geriye dönük olarak incelendi. Kayıtlar iki gruba ayrıldı. Grup 1 (26 göz) nükleus veya GİL’nin çıkarımında standart üç girişli PPV uygulanan hastaları, Grup 2 ise (23 göz) iki girişli PPV ile birlikte infüzyon için ÖKK kullanılarak nukleus veya GİL’leri çıkarılan hastaları kapsadı. Komplikasyon oranları, cerrahi teknik ve cerrahi süreleri iki grup arasında kıyaslandı. Bulgular: Ortalama takip süresi 7,2±1.4 ay (4 ile 17 ay arası) idi. Ortalama yaşlar Grup 1’de 72,23±7.6 (64 ile 80 yıl arasında), Grup 2’de 71,30±7.3 (60 ile 81 yıl arasında) idi ve iki grup arasında istatistiksel farklılık göstermiyordu (p>0.05). Dokuz olguda (%18.37) ön kamara göziçi lensi (GİL), 31 olguda (%63.26) arka kamara GİL yerleştirildi. Diğer 9 olguda ise (%18.37) GİL yerleştirilemedi ve bu olgular kontakt lenslerle rehabilite edildi. İki grup arasındaki komplikasyon oranları arasında anlamlı bir fark yoktu (p>0.05). ÖKK infüzyonlu PPV’de ortalama cerrahi süresi standart üç girişli PPV’dekinden istatistiksel olarak daha kısaydı (p = 0.026). Sonuç: Ön kamara koruyucu tekniği ve iki girişli PPV ile, disloke olmuş nükleus ve GİL’nin çıkarımı kolay, güvenli ve hızlı bir prosedür gibi görünmektedir.Öğe Yaşa Bağlı Makula Dejenerasyonunda Fotodinamik Tedavi(İnönü Üniversitesi Tıp Fakültesi Dergisi, 2003) Turgut, Burak; Demir, TamerFotodinamik tedavi düşük güçlü diyod lazer tedavisi ve intravenöz Verteporfin ile koroidal neovasküler membranların ablase edilmesi esasına dayanır. Hedeflenen bölgede ilacın spesifik aktivasyonu sistemik yan etkilerden kaçınılmasını sağlar. Bu çalışmada fotodinamik tedavinin özellikle yaşa bağlı makuler dejenerasyondaki kullanımı üzerinde durulmuştur, çünkü fotodinamik tedavi foveal avasküler bölgenin merkezinin altını tutan koroidal neovasküler membranlı seçili yaşa bağlı makula dejenerasyonu olgularında görme kaybı riskini azaltmak amacıyla büyük klinik çalışmalara konu olan güncel bir tedavidir.
