Pediatri Asistanlarının ve Tıp ÖğrencilerininÇocuk ve Ölüm'' ile İlgili Tutumlarının Değerlendirilmesi
| dc.contributor.author | Kıvılcım, Meltem | |
| dc.contributor.author | Gümüş, Derya Doğan | |
| dc.contributor.author | Kortay, Sinem Canaloğlu | |
| dc.contributor.author | Serbes, Mahir | |
| dc.date.accessioned | 2024-08-04T19:51:31Z | |
| dc.date.available | 2024-08-04T19:51:31Z | |
| dc.date.issued | 2014 | |
| dc.department | İnönü Üniversitesi | en_US |
| dc.description.abstract | Giriş: Bu çalışmada pediatri asistanları ve tıp öğrencilerinin ölümle karşılaşançocuğa ve çocuğunu kaybeden aileye yaklaşımla ilgili deneyimlerinin vetutumlarının belirlenmesi amaçlanmıştır. Gereç ve Yöntem: Çalışmaya İnönü Üniversitesi Çocuk Sağlığı ve HastalıklarıAnabilim Dalında çalışan asistan ve tıp öğrencilerinden oluşan 50 kişi katılmıştır.Katılımcılara yazarlar tarafından geliştirilen çocuk ölümleriyle karşılaşmasıklıklarının, kötü haber verme konusunda yeterlilik düzeylerinin ve çocuk veyaailesine ölümün anlatılması ile ilgili tutumlarının sorgulandığı 5 bölümden oluşanbir değerlendirme formu uygulanmıştır. Bulgular: Katılımcıların yaş ortalaması; 26,9±4,0 yıl olup, %56sı erkektir.Katılımcıların çocuk ölümleriyle karşılaşma oranı %92 idir. Katılımcıların yaklaşık%80i kendilerini kötü haber verme konusunda yeterli bulmadıklarını ifadeetmiştir. Asistanların %68i, öğrencilerin %76sı daha önce ölüm veya ölümcülhastalığa yaklaşım konusunda eğitim almadıklarını belirtmiş, katılımcıların tamamıbu konuda eğitimin gerekli olduğunu savunmuşlardır. Katılımcıların %46sıçocukların 6-7 yaşlarında iken ölümü anlamaya başladıklarını düşünmektedir. Sonuç: Bu çalışmada, çocuk ölümleriyle karşılaşma sıklığının artmasıyla birliktekötü haber vermede kendini yeterli bulma oranının artmadığı ve kötü habervermede zorlanmanın ise azalmadığı saptanmıştır. Toplumlarda çocuğa ölümkavramının anlatılması ve çocuk kaybı yaşayan ailenin teselli edilme şekliyle ilgilibir takım yanlış inanışlar mevcuttur. Çalışmanın sonuçları, hekimlerin ölümle sıkkarşılaşmalarının kötü haber vermede yeterliliklerinin artmasında tek başına etkiliolmadığını ve eğitimin önemli bir yer tuttuğunu göstermektedir. Hekimler tıpeğitimleri sırasında çocukta ölüm kavramının gelişimsel özelliklerini öğrenmelive kaybın ardından yaşanan süreci yönetme konusunda gerekli bilgi ve becerileresahip olmalıdır. | en_US |
| dc.identifier.endpage | 150 | en_US |
| dc.identifier.issn | 1304-9054 | |
| dc.identifier.issn | 1308-6308 | |
| dc.identifier.issue | 3 | en_US |
| dc.identifier.startpage | 144 | en_US |
| dc.identifier.trdizinid | 192347 | en_US |
| dc.identifier.uri | https://search.trdizin.gov.tr/yayin/detay/192347 | |
| dc.identifier.uri | https://hdl.handle.net/11616/89027 | |
| dc.identifier.volume | 12 | en_US |
| dc.indekslendigikaynak | TR-Dizin | en_US |
| dc.language.iso | tr | en_US |
| dc.relation.ispartof | Güncel Pediatri | en_US |
| dc.relation.publicationcategory | Makale - Ulusal Hakemli Dergi - Kurum Öğretim Elemanı | en_US |
| dc.rights | info:eu-repo/semantics/openAccess | en_US |
| dc.title | Pediatri Asistanlarının ve Tıp ÖğrencilerininÇocuk ve Ölüm'' ile İlgili Tutumlarının Değerlendirilmesi | en_US |
| dc.type | Article | en_US |
